İşveren ile çalışan arasında çoğu zaman gördüğüm bir durumu yazmak istedim.
İşverenlerin birlikte çalıştığı insanlarla ilişkisinde kişiselleştirme gibi bir hataya düştüklerini görüyorum. Aslında işverenler işyerlerinde yapmak istedikleri çalışmalar için bir ücret ödeyerek hizmet alırlar. Bu hizmetler için insanları istihdam ederler.
Aynı şekilde insanlar da emeklerini bir ücret karşılığı işverenlere kiralarlar.
Burada karşılıklı bir alışveriş söz konusudur.
İnsan olarak duyguları yok sayamasak da sonuçta karşılıklı bir anlaşma söz konusudur.
Bu anlamda yapılan bir yanlış ise KİŞİSELLEŞTİRME hatasıdır.
Olumsuz(genellikle) herhangi bir durumda, konunun karşılıklı bir anlaşmadan çıkıp bunu bana nasıl yapar noktasına gelmesi ile sık sık karşılaşmaktayım.
İşverenler bu hataya sık düşmekteler.
Oysa ki böyle bir durumda, yapılan anlaşmaya uygun davranmayan bir taraf vardır.
Aynı şekilde çalışanlar tarafında da bu hataya düşen önemli bir kesim bulunmaktadır.
Emeklerini ve hizmetlerini bir anlaşma ile işverenlere kiralayanlar (genellikle)olumsuz herhangi bir durumda, bunu bana nasıl yapar noktasına gelme hatasına düşmektedir.
Duygusal patlamaların yaşandığı, tepkilerin ortaya konduğu, psikolojik olarak kırılmaların yaşandığı bir durum ortaya çıkar.
Aslında anlaşmaya uymayan ve anlaşmayı ihlal eden bir taraf vardır. Buna büyük büyük anlamlar yükleyip kendine eziyet etmenin çokta manası yoktur!
İhanete uğramış gibi hissetmenin anlamı da yoktur.
Sonuçta bu işbirliği duygusal bir işbirliği DEĞİLDİR. Yani eşiniz, babanız, anneniz, çocuğunuz veya kardeşiniz size karşı bir hata içerisinde değildir.
Ne zaman ki bu mantıkla hareket edilir, işte o zaman işveren ve çalışan ilişkisi daha doğru bir düzlemde hareket eder.
Yani demem odur ki; işverenseniz çalışanlarınıza karşı, çalışansanız işverene karşı duygusal bakmamanızı öneririm.
#işveren #çalışan #arasındaki #kişiselleştirme #problemi